Vrouwenmantel

Het regent op mijn haren
verstoft maar toch sereen
het water glijdt wat moeizaam
over het randje heen

De zon breekt door het grijze
ik vang de druppels gauw
geen kan er nog ontsnappen 
het voelt weer als de dauw.

De zon breekt duizend kleuren
diamanten op mijn blad
verkwikt, verfrist en straalt weer
ik ben mijn eigen schat ....

.

Voorjaar ...
Een laatste nachtvorst knispert
aan een tulpje en wat rest
Een goudvink roept wat klagend
over takjes in haar nest

Een koor van vogelkeeltjes
en blaadjes, nog zo teer
Ontluikend groen, net als mijn hart
het voorjaar is er weer ...

Het is net zomer geworden: Herman de Conick is voor mij de dichter en het voorbeeld van hoe je met zo min mogelijk woorden toch een hele grote wereld kunt beschrijven. Een deur kunt openen naar het hart van de lezer. Een gedichtje van zijn hand:

De grassen vallen in dekking
voor de horden van de wind.
Het wilde waaien geluk begint.

Zomer is geloven dat men bemint.

Herfst is weten: het is niet waar.
En goed zijn voor elkaar.

.